Preloader image
 
Sinclair
1079
page-template-default,page,page-id-1079,page-parent,simplicity-core-1.0.3,simplicity-theme-ver-2.0.3,ajax_fade,page_not_loaded,smooth_scroll

Sinclair

 

spectrum_logo

Początki

cleave_sinclair_60sW 1961 roku Clive Sinclair zakłada niewielką firmę Sinclair Radionics, która zaczyna pracę nad pierwszym radioodbiornikiem tranzystorowym do samodzielnego montażu. Radio tranzystorowe w owym czasie było produktem bardzo nowoczesnym. Po dobrym przyjęciu przez rynek powstają kolejne modele, w tym najmniejszy wtedy na rynku radioodbiornik Micro 6. W 1967 roku firma Sinclair Radionics osiąga ponad ponad 100 tys. funtów obrotów rocznie i staje się prężnym przedsiębiorstwem. Widząc dynamikę z jaką rozwijała się brytyjska telewizja Sinclair chce budować własne, miniaturowe telewizory. W tym wypadku miniaturyzacja miała negatywny wpływ na funkcjonalność. Telewizor Microvision posiadał czarno-biały ekran o przekątnej 2″. W 1972 roku do sprzedaży trafia kalkulator Sinclair Executive, posiadający 8-mio pozycyjny wyświetlacz i liczy tylko 9 mm grubości. Kalkulator sprzedawał się bardzo dobrze i w krótkim czasie podbił nie tylko rynek brytyjski, ale także amerykański i japoński. W 1973 roku firma Sinclair Radionics to już dużą firma zajmujące się produkcją kilkuset tysięcy kalkulatorów kieszonkowych miesięcznie.

MK 14, mimo niechęci protoplasta

W 1977 roku powstaje Science of Cambridge Ltd., nieoficjalnie będącej własnością Clivea Sinclaira. Na jej czele staje zaufany współpracownik Clivea Chris Curry. Firma nie dysponuje wielkimi funduszami, dlatego Sinclair zgadza się na rozpoczęcie prac nad projektem komputera, którego sprzedaż miała zapewnić fundusze na bardziej ambitne projekty. Prace nad pierwszym komputerem podjęto w połowie 1976 a nazwa urządzenia – MK 14 – wywodziła się z faktu, iż byłby to czternasty model kalkulatora w ofercie firmy. Komputer zbudowano w oparciu o układ firmy National Semiconductor INS8060, wyposażono go w 256 bajtów pamięci RAM o swobodnym dostępnie. Można było zamówić także wersję z 640 bajtami pamięci RAM. Do komunikacji z komputerem użytkownik posiadał 20-to klawiszową klawiaturę oraz 8 lub 9 pozycyjny wyświetlacz diodowy. MK 14 wyposażono w 16-to krawędziowym portem wejścia/wyjścia, które później znane było pod nazwą „szyna krawędziowa”. Wbudowany wyświetlacz diodowy umożliwiał komunikację w postaci kodów, a użytkownik pisał programy w języku maszynowym, wprowadzając odpowiednie instrukcje w postaci tegoż kodu. Komputer MK 14 miał możliwość podłączenia do zewnętrznego monitora przy użyciu specjalnego interfejsu VDU. Wówczas mógł generować obraz w trybie tekstowym 16 linijek po 32 znaki lub w trybie graficznym o rozdzielczości 64 x 64.
MK 14 nie zachwycił Clivea Sinclaira, który oficjalnie stanął na czele Science of Cambridge w 1978 roku, zlikwidował poprzednią firmę, przenosząc do nowej technologie i kapitał. Clive Sinclair określając priorytety projektów na ich czele umieścił elektryczny samochód oraz rozwój telewizorów kieszonkowych, odrzucając projekt rozwoju MK 14. W grudniu 1978 roku główni inżynierowie i twórcy MK 14 Chris Curry i Herman Hauser odchodzą z tego powodu z firmy i zakładają własną, nadając jej nazwę Acorn Computers Ltd..

ZX-80

zx-80Prace nad elektrycznym samochodem postępowały bardzo powoli i pochłaniały coraz więcej środków, których dotychczasowa działalność firmy nie mogła pokryć. Sinclair musiał szukać nowych produktów i postanowił jednak podjąć prace nad własnym komputerem domowym, zwłaszcza gdy widział ile radości sprawia jego synowi kupiony komputer (Tandy TRS-80). Mimo, iż decyzja była opóźniona w stosunku do tego co się działo na rynku, Sinclair mógł przeanalizować obecne na rynku produkty, zwłaszcza te będące na rynku amerykańskim. Stwierdził, że dostępne komputery domowe są drogie, wielkie i… bardzo brzydkie. Jego główną ideą przy projekcie komputera była niska cena końcowa, tak aby mogła sobie na niego pozwolić przeciętna brytyjska rodzina. Drugi priorytet to atrakcyjny wygląd – mały rozmiar kojarzył się wówczas z nowoczesnością. Na czele działu komputerowego stanął Nigel Searle. Do zespołu zatrudniono Johna Pembertona (doświadczony projektant kalkulatorów), Ricka Dickinsona (odpowiedzialny był za wygląd), oraz Jim Westwood – genialny inżynier samouk. Zespół dostał zadanie zaprojektowania komputera w cenie 99 funtów, z terminem styczeń 1980 roku. Nazwano go ZX-80. Postanowiono, że nowy komputer nie może posługiwać się skomplikowanymi kodami, a użytkownik musi go programować w sposób najbardziej zbliżony do ludzkiego pisma. Oznaczało to, iż w ZX-80 będzie posiadał interpreter języka BASIC. Dodatkowo komputer musiał współpracować z odbiornikiem TV, używać kast magnetofonowych i składać się z nie wielu elementów łatwych w montażu. Na „mózg” maszyny wybrano procesor Zilog Z80, bo był najtańszą propozycją (12 USD) oferując przyzwoitą moc obliczeniową. Aby ułatwić wprowadzanie programów w BASIC-u, klawisze miały mieć przypisane konkretne komendy. Pamięć RAM ustalono na 1 kB, pamięć ROM wielkości 4 kB zawierała wspomniany BASIC. Grafika była tylko czarno-biała w trybie tekstowym 24 linie po 32 znaki a w trybie graficznym 48×64 punkty.
Sprzedaż ruszyła zgodnie z zapowiedziami a komputer kosztował 99.95 funtów. Do niego należało oddzielnie kupić zasilacz za 8.99 funtów. Szacuje się, że sprzedano około 50 tys. tych maszyn.
W marcu 1981 roku firma Science of Cambridge Ltd. zmienia swoją nazwę na Sinclair Research Ltd. a ukoronowaniem zmiany była premiera ZX-81, który głównie likwidował wady poprzednika. Przełomowym układem, który w nim zastosowano była ULA (Uncommitted Logic Array), która uprościła budowę komputera i zredukowała ilość układów elektronicznych o dużej integracji do czterech. Sprzedaż komputera ZX-81 była bardzo dobra i w październiku 1981 roku wyniosła 250 tys. egzemplarzy.

 

ZX Spectrum

ZX_Spectrum

W połowie 1981 roku rozpoczęto prace nad nowym komputerem i początkowo miała to być kolejna wersja rozwojowa komputera, oznaczonego jako ZX-81c. „c” oznaczało możliwości wyświetlania kolorowego obrazu. W październiku 1981 roku firma Acorn Computers Ltd., główny konkurent na rynku, prezentuje komputer Acorn Model A. Zapada decyzja, że nowy komputer Sinclaira ma posiadać lepsze warunki od konkurencji i… być tańszy.

Dane techniczne ZX Spectrum wersja 1
CPU: NEC D780C-1 (klon ZiLog Z80) taktowany 3.5 MHz
RAM: 16 KB
ROM: 16 KB zawierający interpreter Sinclair BASIC.
Grafika: tryb tekstowy 24 x 32 znaki lub tryb graficzny 256 x 192 punkty, 8 kolorów i 2 odcienie jasności, czyli teoretycznie 16 kolorów
Dźwięk: 1 kanał, 1 bitowy dźwięk generowany programowo przez procesor

Sinclair osiągający niezłe zyski z komputera ZX-81 nie ma jednak na tyle pieniędzy, by wyprodukować dużą serię komputerów ZX Spectrum, która mogłaby trafić do sklepów z elektroniką. Dlatego decyduje się na wyprodukowanie tylko 17 tyś. sztuk a po sprzedaży ich sfinansować kolejną produkcję. 23 kwietnia 1982 roku Sinclair Research Ltd. rozpoczyna przyjmowanie zamówień na ZX Spectrum. Komputer wyceniono na 125 funtów (wersja 16 KB RAM) lub 175 funtów (wersja 48 KB RAM) i szybko okazało się, że pierwsza seria została sprzedana w kilkanaście dni. Z końcem czerwca 1982 roku czas realizacji zamówienia wynosił aż 12 tygodni. W tym okresie zakłady produkują 5 tys. egzemplarzy komputera tygodniowo. Klienci zaczynają się niecierpliwić i firmie Sinclair grozi klęska urodzaju. Konieczność naniesienia poprawki do płyty głównej komputera, oraz oczekiwanie na poprawioną pamięć ROM dodatkowo wydłużyła czas oczekiwania do 16 tygodniu. Od czerwca 1982 roku na rynek trafiają już komputery z drugą, poprawioną edycją płyty głównej.Strategia Clivea Sinclaira, zakładająca walkę z konkurencją przy pomocy niższej ceny, okazuje się być bardzo skuteczna. Dodatkową zachętą jest masa nowych tytułów gier, jakie pojawiają się na ZX Spectrum. Powoduje to, że ZX Spectrum staje się prawdziwym komputerem domowym, uwielbianym przez użytkowników.
Sinclair Research kończy 1982 rok z imponującym zyskiem wynoszącym 8,55 mln funtów przy obrocie 27,17 mln funtów. W 1981 roku firma zarobiła 818 tys. funtów przy obrocie 4,6 mln. Skok był olbrzymi.
W 1983 roku Clive Sinclair uzyskuje honorowy tytuł szlachecki i staje się Sir Clivem Sinclair.
Firma rozpoczyna prace nad coraz to nowym osprzętem, jak i nad poprawkami samego komputera. Powstaje wersja płyty nr 3 i co chyba najważniejsze , komputery mają nowe, niższe ceny – model z 16 KB wyceniono na 99,95 funtów (poprzednio 125 funtów), natomiast wersja z 48 KB wyceniono na 129,95 funtów (poprzednio 175 funtów).
1983 rok przynosi jeszcze jedną nowość dla użytkowników Spectrum, a jest nią nowy napęd ZX Microdrive, oparty o taśmę magnetyczną, której ruch byłby całkowicie sterowany przez komputer i dołączony do niego napęd. Miał on korzystać z dwóch ścieżek zapisu i odczytu, a na każdej z nich można by zapisać do 64 KB danych. Prędkość zapisu i odczytu 16 kB/s (magnetofon 1500 bitów na sekundę), miała być to alternatywa dla drogich stacji dysków (cena napędu to 50 funtów, gdy najtańsza stacja dysków to był koszt ok. 400 funtów). Niestety okazał się wielkim rozczarowaniem, głównie, że okazały się napędem taśmowym a nie miniaturowymi dyskami. Wiadomość ta nie została podana podczas pierwszych prezentacji urządzenia.

Sinclair QL – wielka wtopa

Spectrum_QLMimo ogromnego sukcesu ZX Spectrum postrzegane jest głównie jako maszynka do gier. Sinclair dostrzega fakt, że wobec komputerów domowych pojawiają się nowe wymagania. Komputer taki ma nie tylko dawać rozrywkę i naukę, ale też wspomagać codzienną pracę. To wykracza poza możliwości „gumiaka”. Do firmy dołącza młody inżynier David Karline, który zafascynowany jest graficznym menu użytkownika i myszką. Rozpoczyna on opracowanie koncepcji nowego modelu komputera, 16-to bitowego, z dużą pamięcią RAM, wbudowanym napędem Microdrive, możliwością pracy w sieci i… ma kosztować poniżej 500 funtów. Ze względów finansowych procesorem maszyny wybrany został procesor Motoroli 68008, który był trzykrotnie tańszy od modelu 68000, ale posiadał tylko 8-bitową szynę adresową. Początkowa data premiery w grudniu 1983 roku była nie do utrzymania ale Clive Sinclair nie chciał słyszeć o jej przedłużeniu. W styczniu 1984 roku, dwa tygodnie przed premierą Macintosha, prezentuje nieskończony (głównie od strony systemu) komputer Sinclair QL. Co gorsze zapowiada, że zamówienia na komputer będzie można składać od 31 stycznia, a termin realizacji będzie wynosił 28 dni.
W kwietniu pula zamówionych komputerów wynosiła już 13 tys., a komputery nie trafiały do odbiorców, gdyż Sinclair QL ciągle borykał się z błędami. Dopiero 30 kwietnia rozpoczyna się wysyłka pierwszych komputerów, niestety posiadają one nadal wiele wad. Prasa i użytkownicy nie pozostawiają na komputerze suchej nitki. Z szumnie, w tamtym okresie, zapowiadanych licznych programów na komputer powstało ich zaledwie 10. Do końca 1984 roku sprzedano zaledwie 40 tys. egzemplarzy Sinclaira QL. Łącznie powstało 139 454 egzemplarzy tego komputera.

Ostatnie podrygi

Przygoda z przedwczesną premierą Sinclair QL i sposób traktowania klientów spowodował, że firma zaczęła mieć fatalną prasę na rodzimym rynku. Sprzedaż ZX Spectrum nadal jest wysoka (w grudniu 1983 roku wyprodukowano milionową sztukę) a firma decyduje się na delikatny lifting komputera, nadając mu oznaczenie ZX Spectrum Plus. Zmiany dotyczyły obudowy i klawiatury, oraz pojawieniu się przycisku RESET.
Prezentacja 16-bitowego komputera Atari ST pokazała w jakim kierunku będzie rozwijać się rynek komputerów domowych. Obnażała też możliwości ZX Spectrum, będącym komputerem z 1981 roku! Sprzedaż ZX Spectrum zaczyna się kurczyć a firma Sinclair Research nie ma dla niego żadnej alternatywy. Produkcję modelu Sinclaira QL zawieszono w 1985 roku, a pozostałe w magazynach komputery sprzedano za połowę ceny. 7 mln funtów firma „utopiła” w projekcie elektrycznego samochodu Sinclair C5, który okazał się jeszcze większą i bardziej kosztowną porażką niż Sinclair QL. Przy braku perspektyw podjęto współpracę z jedyną wówczas firmą, która zwróciła się do Sinclaira z propozycja zbudowania komputera na rynek hiszpański. Ze względów podatkowych musiał on mieć więcej niż 64 kB pamięci RAM, co wygenerowało nowe problemy przy pracy z procesorem Z80. Zastosowano więc rozwiązanie polegające na tym, że komputer posiadał w pamięci ROM dwa tryby pracy. Jeden umożliwiał pracę z pamięcią RAM 128 KB, drugi umożliwiał prace z tradycyjnym ROM ZX Spectrum zapewniającym 100% zgodność z pierwowzorem, jednak obsługujący tylko 48 KB pamięci RAM. Tak powstał ostatni komputer wyprodukowany przez Sinclair Research ZX Spectrum 128. Komputer nie był już w stanie zawojować rynku, gdzie królowało już Atari XE i Commodore C-64, a świat niecierpliwie wypatrywał 16-bitowych konstrukcji – Atari ST i Commodore Amiga. Rok 1985 był dla Sinclaira fatalny. Przy obrocie finansowym w wysokości 102 mln funtów firma odnotowuje stratę 18 mln funtów i kończy rok z ujemnym bilansem. Sir Clive Sinclair postanawia więc sprzedać dział komputerowy swojej firmy.

Koniec

sinclair_and_sugar7 kwietnia 1985 roku Alan Sugar, prezes brytyjskiej firmy Amstrad, ogłasza, że podpisał z Sinclair Research Ltd. umowę na mocy której, nabył on prawa do sprzedaży obecnych i przyszłych modeli komputerów Sinclaira, a także prawa do własności intelektualnej związanej z projektami komputerów Sinclair oraz praw do marki Sinclair. Koszt przedsięwzięcia to jedyne 5 mln funtów. Był to świetny interes, bo same komputery, które zalegały w magazynach sprzedano za sumę większą niż owe 5 mln funtów.
Dział komputerowy Sinclair Research przestał istnieć a Amstrad wypuszcza jeszcze dwa modele na bazie ZX Spectrum 128, oznaczone odpowiednio oznaczeniami „+2” (posiadający wbudowany magnetofon) oraz „+3” (wyposażony w stacje dysków 3”).